Αρχικά ήταν η εξόντωση
του ιδιωτικού τομέα. Ξεκίνησε με δεκάδες λουκέτα σε εταιρείες και καταστήματα που
σύντομα έγιναν χιλιάδες. Προστέθηκαν οι αποχωρήσεις βιομηχανιών και βιοτεχνιών,
που συνεχίζουν αυξανόμενες. Ο ιδιωτικός τομέας μετρά πλέον 1,7 εκατομμύρια
ανέργους.
Επόμενο βήμα ήταν η
καταβαράθρωση της τραπεζικής εμπιστοσύνης, με τους ομολογιούχους να σηκώνουν
τον σταυρό της αμαρτωλής εμπιστοσύνης που έδειξαν στο κράτος. Τρόμος παντού, με
έναν ολόκληρο λαό να φοβάται καθημερινά για την ασφάλεια των τραπεζικών
αποταμιεύσεών του και την επανάληψη του Κυπριακού δράματος.
Η συνέχεια
επεφύλαξε το πογκρόμ στην κάθε είδους ιδιοκτησία – ακίνητη περιουσία (σπίτια,
οικόπεδα, αγροτεμάχια ακόμη και τα δασικά). Γνήσια εφαρμογή μίας απολιθωμένης κομμουνιστικής
λογικής κόντρα στο συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα της ιδιοκτησίας, ολοκληρώνοντας
το ένα μετά το άλλο τα στοχευμένα χτυπήματα στις θεμελιακές αρχές της
φιλελεύθερης οικονομίας.
Ταυτόχρονα συρρικνώθηκε
μεθοδευμένα η οποιαδήποτε κοινωνική παροχή, στην παιδεία, στην υγεία, κι έφτασε
ακόμη και το παιδί να θεωρείται φορολογικό τεκμήριο σε μια οικογένεια.
Οι φόροι είτε σε
φυσικά είτε σε νομικά πρόσωπα, έχουν πάρει την μορφή χιονοστιβάδας, καθιστώντας
την Ελλάδα χώρα ακραίας φορολογίας. Είναι μια ανάλγητη φορολογία που οδηγεί τους
ανθρώπους στην απόγνωση. Είναι αντιαναπτυξιακή διότι ματαιώνει κάθε αναπτυξιακή
ή επενδυτική προοπτική. Μα πιο πολύ είναι ανήθικη διότι δεν υπάρχει η
ανταποδοτικότητα αυτής σε ποιότητα κοινωνικών παροχών και υπηρεσιών.
ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ, ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ
ΟΥΤΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ.
