Φτάσαμε λοιπόν
στο τέλος των ψευδαισθήσεων.
Από τα «λεφτά
υπάρχουν» του Παπανδρέου μέχρι το «εμείς θα παίζουμε τη λύρα και αυτοί θα
χορεύουν... πεντοζάλη» του Τσίπρα.
Από τους
πρόθυμους τεχνοκράτες και τους βολικούς απολιτικούς μέχρι τους άφθαρτους νέους.
Όλα έχουν
απομυθοποιηθεί.
Το νέο μνημόνιο
έχει πάρει το δρόμο του κι είναι βαρύ.
Αντί όμως κάποιων
νέων ψευδαισθήσεων που δεν μπορεί… σίγουρα θα ξανακουστούν, πιστεύω πως είναι
πιο ρεαλιστικό να δούμε όλοι μαζί με σοβαρότητα πως θα ισχυροποιηθεί η
οικονομία μας, γιατί αλλιώς κάθε τόσο και λιγάκι θα ξαναζούμε ..τη ζάλη του
πεντοζάλη.
Μπορεί το Grexit
με την άτακτη χρεοκοπία να τα αποφύγαμε προσωρινά.
Αναλάβαμε βέβαια συγκεκριμένη
λίστα σκληρών υποχρεώσεων, που πρέπει να τηρηθούν χωρίς παρεκκλίσεις μέσα σε
ασφυκτικά χρονικά πλαίσια.
Αποδείχθηκε πλέον
πως η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει αλλάξει ρότα από αυτήν της ισότητας των εταίρων και
της αλληλεγγύης, όπως πιο παλιά.
Αποδείχθηκε πως
οι δανειστές μας μιλούν με μια φωνή, κι αυτή ακούγεται από το Βερολίνο.
Γι΄αυτό κι η
έκφραση : «οι δανειστές μας» ίσως να είναι η σωστότερη, μιας και η λέξη
«εταίρος» προϋποθέτει την αλληλεγγύη, που απουσιάζει όμως από το λεξιλόγιο ενός
δανειστή.
Οι εταίροι
άλλωστε, δεν σε αντιμετωπίζουν σαν εταίρα ….
Κι ο εξευτελισμός
ακόμη, έχει τα όριά του….
Αδιάψευστος
μάρτυρας είναι άλλωστε το hashtag #ThisIsACoup (αυτό είναι πραξικόπημα) που συντάραξε
τα social media, καθώς ήταν πρώτο trend παγκοσμίως στο Τwitter το ξημέρωμα της
Δευτέρας 13/7, με χιλιάδες χρήστες να σχολιάζουν τα απίστευτης σκληρότητας
μέτρα που ζήτησαν οι δανειστές από την Αθήνα.
Η ταπεινωμένη Ελλάδα, πρέπει να μαζέψει τα κομμάτια της, να σηκώσει τα μανίκια
της και να κοιτάξει κατάματα το αύριο.
Λογικές ότι τα
μέτρα δεν θα εφαρμοστούν και θα αποτύχουν, είναι βέβαιο ότι οδηγούν σε
επανάληψη των όσων ζήσαμε.
Η Ευρωζώνη μπορεί
αύριο να μην υπάρχει, μπορεί να διαλυθεί, το γυαλί έχει ραγίσει.
Τα χρέη μας όμως θα
υπάρχουν, είτε έχουμε ευρώ είτε δραχμή.
Κι επειδή θα
συνεχίσουμε με πιο σκληρή λιτότητα, η μοναδική επιλογή που έχουμε είναι ή μια λιτότητα
που θα θέσει τις βάσεις για πραγματική ανάπτυξη ή μια λιτότητα που θα αναπαράγει
τη φτώχεια.
Η δεύτερη επιλογή
ενδεχομένως να εξασφαλίζει κάποιες λίγες θέσεις εργασίας σε ανειδίκευτους ή σε δημοσίους
υπαλλήλους, που θα καταλήξουν να αμείβονται με κουρελόχαρτα τύπου IOUs ή
με πληθωριστική δραχμή.
Έτσι η
αναγκαιότητα της πρώτης επιλογής είναι μονόδρομος.
Κι η λύση είναι
στα χέρια μας και όχι στους κάθε λογής δανειστές.
Έχουμε τον
πρωτογενή τομέα, με την παραγωγική δραστηριότητα απ’ ευθείας από τη φύση χωρίς
επεξεργασία, δηλ. την γεωργία, την αλιεία, την κτηνοτροφία, την εξόρυξη μεταλλευμάτων
κλπ.
Έχουμε τον
δευτερογενή τομέα, που αξιοποιεί τον πρωτογενή τομέα, με την επεξεργασία
και την μεταποίηση των πρώτων υλών, και ανάλογα με τα μέσα παραγωγής
διακρίνεται σε χειροτεχνία, βιοτεχνία και βιομηχανία.
Αποξενωθήκαμε από
την βασική μας παραγωγή τις τελευταίες δεκαετίες, και φθάσαμε όχι μόνο να μην
είμαστε αυτάρκεις αλλά να εισάγουμε από το εξωτερικό για καλύψουμε τις ανάγκες
μας.
Στη σύγχρονη
εποχή όμως, με την εισαγωγή των νέων τεχνολογιών στην παραγωγική διαδικασία, αυξάνεται
ραγδαία παγκοσμίως ο αριθμός των απασχολούμενων στους τομείς αυτούς.
Οι σύγχρονες
μονάδες παραγωγής του πρωτογενούς τομέα έχουν διαφοροποιηθεί κατά πολύ από
εκείνες του παρελθόντος.
Σαν παράδειγμα, η
αγροτική δραστηριότητα αποτελεί πλέον επιχείρηση και όχι απόφαση τρόπου ζωής
όπως παλαιότερα. Η παραγωγή πλέον στηρίζεται στην υποστήριξη της τεχνολογίας,
της επιστήμης και της επιχειρηματικής ικανότητας και γίνεται με βάση τις
ανάγκες της αγοράς. Η άρρηκτη σχέση της τεχνολογίας και του πρωτογενούς τομέα
παραγωγής, φαίνεται από τις εξελιγμένες θερμοκηπιακές εγκαταστάσεις, από την
αξιοποίηση εναλλακτικών πηγών ενέργειας, από τα επιτεύγματα της βιοτεχνολογίας,
από τις εφαρμογές τηλε-ελέγχου στην αγροτική παραγωγή και από εκατοντάδες άλλες
τεχνολογικές δυνατότητες και εφαρμογές.
Αποτελεί συνεπώς
Εθνική αναγκαιότητα η επιχειρηματικότητα.
Αποτελεί Εθνικό
«μονόδρομο» η δημιουργία επιχειρήσεων με τεχνογνωσία και προοπτική, τόσο στον
πρωτογενή όσο και στον δευτερογενή τομέα, διότι μόνο τότε θα υπάρξει
«παραγόμενο προϊόν» και θα υπάρξουν υγιείς νέες θέσεις εργασίας.
Διότι μόνο τότε
θα μειωθεί το ετήσιο κόστος εισαγωγών και θα αυξηθεί το αντίστοιχο των εξαγωγών.
Η
επιχειρηματικότητα βέβαια, για να μπορεί να επιβιώσει, απαιτεί σταθερότητα κατ’
αρχήν σε τράπεζες και σε φορολογία. Κι η σταθερότητα αυτή πρέπει να έχει
διαχρονικότητα, τουλάχιστον για 10-15 χρόνια, ώστε να μπορεί να λειτουργήσει
ένα business plan.
Αυτός ο
«μονόδρομος» πρέπει να είναι η Εθνική στρατηγική μας.
Αυτός ο
«μονόδρομος» απαιτεί την οριστική ρήξη με όλες τις κρατικές παθογένειες που μας
έφεραν μέχρις εδώ.
Αυτός ο
«μονόδρομος» προϋποθέτει Εθνική συναίνεση και Εθνική συνεννόηση ώστε να
προκύψει μια καλά σχεδιασμένη και βιώσιμη Εθνική πολιτική ανάπτυξης.
Ένα συγκροτημένο
«Εθνικό Σχέδιο Ανάπτυξης», αποτελεί τον πιο ασφαλή δρόμο για την ισχυροποίηση
της οικονομίας μας με μακροχρόνια ανάπτυξη και ευημερία, αποτελεί την πιο καλή
απάντηση στους κάθε λογής οπαδούς του Grexit.
